Tijdens de algemene ledenvergadering in 2020 werd Ben erelid van onze atletiekvereniging Energie. In de 58 jaar van het bestaan van de vereniging was hij het vijftiende lid die op deze wijze in het zonnetje werd gezet.

Je moet heel veel goed in het oog lopende dingen doen voordat er iemand op het idee komt om je hiervoor voor te dragen. Daar was Ben niet van. Hij stak liever ongemerkt en op de achtergrond zijn handen uit de mouwen. Van die stille vrijwilligers heeft Energie er gelukkig een heleboel en twintig, vijfentwintig jaar actief zijn binnen de club wordt heel gewoon gevonden.

Op 1 november 1987 kwam Ben bij Energie. 35 jaar geleden. Hij was toen al 51 jaar en hardlopen kon hij heel goed.

Zo’n vereniging lijkt wel wat op een school met veel afdelingen en klassen. Je komt nieuw in een groep en iedereen zegt zijn naam, maar het kan jaren duren voor je bij de meeste gezichten een voornaam weet, laat staan een achternaam of weet wat ze overdag doen. Zeker als je na de training meteen naar vrouw en kinderen gaat.

Dat deed Ben niet. Al snel stond hij in de bestuurskamer het clubblad te stencillen, hielp hij bij het organiseren van wedstrijden, dook hij in verschillende commissies.

Zo ergens rond de eeuwwisseling, toch al 64 jaar oud liep hij nog wel eens mee in de A-groep. Hij vond 16 tot soms 20 kilometer op een avond wel zwaar worden. Een aantal jaar later zagen we hem niet meer op dinsdag of donderdagavond maar wel met een vlag in zijn hand tijdens een wedstrijd of fietsend achter een groep trainende marathonlopers. Al vele jaren was Ben lid van de klusgroep op maandag en woensdagochtend en met vriend Jan van Esdonk dook hij daarna het krachthonk in en deed hij een paar rondjes op de baan. Wel steeds langzamer maar drie weken geleden zat hij nog op de roeitrainer.

De afgelopen week kwamen herinneringen aan Ben boven. Als fanatiek motorrijder reed hij vaak voor wedstrijden uit. Het maken van foto’s, een ander hobby van hem, resulteerde in een mooie “Hall of fame” aan de wanden van ons clubhuis. Foto’s van kampioenen.

Ben nam vijf jaar geleden met pijn in het hart afscheid van de vijf of zes geysers die hij met liefde onderhield en aan de praat hield. In de onderhoudsgroep was hij een van de technische mannen.

Afgelopen maandag hadden "de mannen van de maandagochtend" zoals onze onderhoudsploeg genoemd wordt, hun jaarlijkse kerstontbijt. Voor Ben hadden de mannen uiteraard een plaatsje vrij gehouden.

Ben was vader, schoonvader, opa en overgroot opa staat er op de kaart. Voor ons was hij een clubgenoot, een kameraad, een vriend.