We begonnen met een prima estafette (49’64 voor Maurice, Jeroen, Sandun en Rik) waarin natuurlijk de wisselpunten voor de nodige spanning zorgden. Gelukkig allemaal witte vlaggen en de eerste punten waren binnen. Intussen was Tristan begonnen met het speerwerpen. Na een aantal malen de grenzen van de sector te hebben verkend, wist hij een prima serie neer te zetten. Met 34’16 wist hij zijn PR flink op te krikken.

Over PR’s gesproken, in een bloedstollende finale wist bij het hoogspringen Sandun met 1’75 de tweede plek te bemachtigen en Maurice wist bij het kogelen maar liefst anderhalve meter verder te stoten dan ooit, resulterend in een PR van 7’97 (jammer van die laatste 3 centimeter richting de magische grens van 8 meter). Deze progressie doortrekkend belooft volgend jaar een mooi kogeljaar voor Maurice te worden.

Op ver sprong Rik met een prima 5’36 naar de vierde plek. Hierover was hij zelf niet tevreden, want het was geen PR. Dit gaf prima de ambitie van het gehele team weer. Om de eerste plaats strijden zat er niet in, maar ze wilden allemaal het maximale geven.

Op de 800 meter liep Sandun naar een prima tijd van 2’11 (6de plek) en Lars wist met 2’19’77 net geen PR te lopen.

Bij de horden moest Maurice de 3-pas, die de laatste tijd regelmatig lukte, deze keer na twee horden al loslaten en overschakelen naar de 5-pas. Jeroen verging het iets beter, maar na 4 horden kwam ook hij niet uit. Met 18’95 zorgde hij op dit onderdeel voor de punten.

Bij de discus wist Tristan 27’92 te gooien. Het is bij de schrijver dezes niet geheel duidelijk of dit nu wel of niet een PR was, maar de afstand staat in ieder geval genoteerd.

Ter afsluiting wist Rik 12’55 op de 100 meter te klokken. Daarmee werd hij op dit gigantenbal keurig 8ste.

Moraal van de dag, als team prima gepresteerd. Het wegvallen van Sander is naar beste kunnen opgevangen en we kunnen terugkijken op een mooie dag. Dat we 15 punten te kort kwamen om de 11de plaats vast te houden, waar we deze finale mee binnen kwamen, drukte de pret totaal niet.

Met de geblesseerde Sander als mental coach en een hele schare meegereisde supporters werd het evenement vol feestvreugde afgesloten.

Al applaudiserend luidden we de andere teams uit, want wat bleek, onze bus was nog niet gearriveerd. In een desparate poging hebben we geprobeerd de bus van PAC te ‘lenen’, maar hun chauffeur had ons door en reed vol gas naar de mannen uit Kralingen.

Gelukkig, kwam daar ineens een man het bos ingelopen die een beetje leek op een chauffeur, maar hij kon ook zomaar uitsmijter zijn bij de plaatselijke disco (2 meter groot, 1 meter breed en een glanzend kale schedel).

Gelukkig, het bleek de chauffeur te zijn. Hij kwam alleen even polshoogte nemen, voordat hij zijn bus een pad in ging sturen, waar hij nooit meer uit zou kunnen komen. Snel ingestapt en met nu en dan wat gezang (nee, niet het ADO clublied…) arriveerde het team met trainers, supporters en begeleiders rond 8 uur in Barendrecht, waar een voedzame maaltijd voor een ieder klaar stond.

Namens de jongens wil ik de trainers, mental coach, supporters en de mensen, die hun zaterdagavond opofferden om voor onze inwendige mens te zorgen, bedanken voor hun bijdrage aan deze onvergetelijke dag.