In de jaren tachtig was Herman al trainer van een groep mila-atleten bij Energie, waarmee hij overstapte naar AVR, het latere Rotterdam Atletiek, om met die groep op een hoger niveau in de landelijk competitie mee te kunnen draaien. De 2u19.17 van Erik Edelman op de marathon is uit die tijd (1988) waarschijnlijk het beste resultaat dat Herman na een lang meerjarenplan op zijn conto mocht schrijven. Daarna heeft hij zich een tijdlang op de triathl

on gestort, waarin hij met Bert Flier waarschijnlijk zijn grootste successen heeft behaald, zoals meervoudig goud op het Nederlands Kampioenschap. In 2008 was Herman bondscoach bij de Paralympics in Beijing, waar hij met Edward Maalouf, toenmalig wereldrecordhouder handbike 2 x brons haalde. Vanaf 2006 is hij de hoofdcoach van het zo geheten Energie Running Team, waarin voor de huidige jeugd bekendere namen als Thomas Potma, Ashley Melcherts, Nisrine Masrhalmi, Mark Naaijer, Shurianty Mathilda, Haico Boer, Lotte Veldhoen en Kristel van de Berg meervoudig nationale kampioenschappen werden gewonnen en ook werd deelgenomen aan internationale toernooien als de EYOF en Europese Kampioenschappen onder 20 jaar. 

Herman werd in het bijzijn van het grootste gedeelte van de atleten van de selectie en de basis van het Energie Running Team en diverse ouders in het zonnetje -en de bloemen gezet door zijn jarenlange collega-trainer Aad Vink en oud-voorzitter van de C.A.V. Energie Leen Nobels, onder wiens verantwoording het Energie Running Team jarenlang progressie doormaakte.

Herman zegt zelf het volgende over zijn trainerschap:

Ik was begonnen aan een terugblik maar zag het epistel zienderogen langer en langer worden. 42 jaar atletiek, waarvan 38 jaar trainer past niet op 1 of 2 A4 tjes. Bovendien is de periode van voor 2007 niet echt interessant voor de huidige groep. Wellicht dat ik ooit nog eens al die jaren vanaf 1975 ga samenvatten.

Ik volsta dus met het bedanken van alle ouders die mij hun ‘Kids&Kroost’ toevertrouwden in de afgelopen jaren en natuurlijk alle jongens en meisjes die hun best deden om al die rondjes, al die kilometers en al die wedstrijden zo goed mogelijk te volbrengen. Dank ook voor de samenwerking met collega’s Mark de Boer, Aad Vink en Koen Imholz. Ook huidige bestuursleden- en oud voorzitters André Klomp en Leen Nobels wil ik bedanken voor hun vertrouwen.

De leuke en zeer plezierige ERT-gebeurtenissen zullen mij het meest bijblijven, de fijne trainingen, de duurlopen in de weekenden, de kampioenschappen, de trainingsweekenden in de eerste jaren, het stapje omhoog via regio-trainingen bij Jack Wouters in Rotterdam, de jaren met atleten in de nationale selectie, deelname aan EYOF en EJK.

Ik heb de ERT periode ervaren als leuk maar vooral zeer intensief. Deels zat dat in mijn aard. Het ERT-werk vond voor een groot deel plaats achter de schermen, dus niet zichtbaar voor iedereen. Als trainer had ik in die 10 jaar een aanwezigheidspercentage van 95%, was op bijna 300 wedstrijden aanwezig. Veertigduizend auto-kilometers voor de sport, vele honderden uren achter de computer, pakweg 250 weekbrieven, logboeken ontwikkeld en bijgehouden, planningen, activiteitenkalenders, rankings en een astronomisch aantal ERT-emails. Sportmedisch waren we vooruitstrevend. Veel blessures konden adequaat worden behandeld. Ik regelde meer dan eens een snel consult en maakte tijd vrij om met de atleten en/of een ouder daarbij aanwezig te zijn. Hetzelfde deed ik bij het ondergaan van sportmedische testen.

De tijdgeest van pakweg 30-40 jaar geleden was een geheel andere dan die van de laatste 10 jaar, een normaal verschijnsel, over 30 jaar is dat weer zo. De tientallen gesprekken met ouders/atleten, meestal positief en nuttig. Een rode draad in deze gesprekken werd steeds zichtbaarder. Het pure ’No Nonsens’ hardlopen zag ik, meer dan mij lief was, naar de achtergrond verdwijnen. Daar kwam een deel, noem het ‘controle en/of beschermfactor’, voor in de plaats. Jeugd (maar ook ouders) hebben het ‘drukker’ dan ooit tevoren al wordt dat niet zo gevoeld omdat ‘vroeger’ niet bestaat. Geen kritiek maar een constatering.

Het digitale (sociale media) tijdperk, waar ook de jongere ouders in zijn opgegroeid, ontwikkeld zich met de snelheid van het licht. Boeiend en makkelijk maar tegelijkertijd kwamen kernwaarden zoals ‘beleving’ onder druk. De 24/7 zijn hetzelfde als in 1975 maar worden totaal anders ingevuld. ADHD, inspanningsastma, burn-outs bij jong-volwassenen, een groot aantal drop-outs in de maatschappij dus ook sport. Het zijn de wrange vruchten van een meer dan gehaast leven waarin je zoveel mogelijk tegelijk moet/wil doen.

Duurzame persoonlijke ontwikkeling met een link naar sport gaat wat mij betreft samen met geduld en een dieper sociaal contact. en daaronder vallen niet het aantal FB vrienden en bijbehorende likes.

Ik wens ieder een fijne voortzetting van de sportieve bezigheden met vooral heel veel plezier!