’s Morgens was ik al naar de club gegaan om Hailu op te halen. Wie is Hailu, hij is een Ethiopische vluchteling die 10 jaar geleden naar Nederland kwam. In een paar verschillende plaatsen heeft gewoond en nu in Barendrecht settelt. Hailu traint alweer een tijdje in mijn groep A en is 58 jaar en heeft in 1980 meegedaan met de Olympische Spelen in Moskou en werd 7e op de Steeple. Hij is een echte bijter, want sinds een paar weken is hij lichtelijk geblesseerd maar van rust en herstel wil hij niets weten! Hij had zelfs op voorschrift van z’n huisarts fysiotherapy gekregen. Toen ik hem hierover vroeg, zei hij dat dit de eerste keer in z’n leven was dat hij een dokter/fysio/massage had gekregen en ik kreeg zelfs de indruk dat hij dit als een soort verlies beschouwde. “Hailu, je wordt ouder man, je krijgt kwaaltjes zoals iedere ouder wordende”. Hij glimlachte naar mij.

Goed de start, ik ging op de fiets mee met 2 grote bidons, want het zonnetje scheen lekker. Ik denk dat het zo’n 18 graden was en bijna geen wind, ideaal loopweer..

Ik had al tegen Hailu gezegd dat ik diverse atleten van mijn club zou proberen te volgen en evt. van wat drank te voorzien. In het begin van de wedstrijd gaat dat goed, want dan liggen de onderlinge verschillen nog niet zover uiteen, maar naar mate de wedstrijd vorderde zou dat niet meer mogelijk zijn.

Leuk detail was trouwens dat er op de korte afstand de nodige jonge Mila atleten van onze club ontzettend hun best deden om in de prijzen te vallen, dat uiteindelijk ook gelukt is.

Ik zag o.a. Lindsey, Lotte en Dennis allemaal in de kopgroep. (de uitslagenlijst heb ik nog niet gezien)

Afijn, ik heb Ton en Johan een tijdje begeleid. Die lagen op dat moment bij het 7 km. punt op de vierde en vijfde positie.. Ton had ook z’n dochter bij zich op de fiets, die ook het nodige aan ‘refresments’ bij zich had. Ton sprak zelfs over een uitsmijter, maar die heb ik niet zien serveren onderweg. Deze mannen liepen lekker ondanks dat Ton al een tijd geen wedstrijden meer had gelopen, hield hij Johan lekker bij.

Op het 12km punt liet ik me weer afzakken naar Hailu en kwam de nodige andere atleten van Energie tegen. Teveel namen om op te noemen alhoewel Erik er bovenuit schitterde met zijn fluor shirtje aan.. Ik zag hem al van een kilometer rennen.

De laatste 3 kilometers kwamen eraan, Kom op Hailu nog maar 3, Hailu ging nog wat versnellen en knikte alleen maar. Deze man hoef je eigenlijk niet op te peppen, want die discipline heeft hij van thuis meegekregen. We finisten in 1.05.50 op mijn klokje.

Niet slecht voor Hailu die eigenlijk nog niet geheel hersteld is van z’n blessure, maar stinkend z’n best heeft gedaan en mij 4 keer bedankte voor het begeleiden. Mijn missie was dus ook geslaagd.

Rest me nog te zeggen dat de organisatie weer super geregeld was, als vanouds.

Leny, Richard, Jan, parcourswachten, drinkpostvrijwilligers en alle anderen bedankt.

Volgend jaar weer?

Kok Groenenberg