Sri Lanka – Hikkaduwa 5 kilometer

Wat eraan vooraf ging…..
Op 26 december 2004 vindt in de Indische Oceaan een aardbeving plaats. De gevolgen zullen bekend zijn, naar schatting 200.000 mensen komen om in de twee allesvernietigende golven. Omdat mijn ouders net daarvoor terug kwamen van een vakantie in Sri Lanka, besloten ze een maand na de tsunami terug te gaan en weer naar Sri Lanka af te reizen om te kijken wat er over was van dit prachtige land, en om waar mogelijk op kleine schaal te helpen met het opbouwen van hetgeen verloren is gegaan.

Nu, 4 jaar later, komen ze er nog steeds, ze hebben een stichting opgericht en het accent in de hulpverlening is verlegd van het helpen van tsunami slachtoffers naar het meer geven van algemene kleinschalige hulp, zoals het oprichten van schooltjes, waterleidingen en het helpen van mensen met elk hun eigen verhaal en problemen.

Omdat ze er in de loop van de afgelopen jaren veel mensen hebben leren kennen, én omdat een deel van die mensen enthousiaste sporters zijn besloten ze om samen met een aantal bewoners van de kustplaats Hikkaduwa een heuse hardloopwedstrijd te organiseren. Als tegenprestatie zouden wij het verzorgen van de prijzen voor onze rekening nemen. Via een aantal enthousiaste sponsors bij Energie (Ronald Akkermans van Runnersworld stelde 7 paar gloednieuwe schoenen ter beschikking, en via Dick van Maaren heben we een groot aantal functionele t-shirts gekregen, verder zijn er nog een aantal mede atleten geweest die hun schoenen ter beschikking hebben gesteld).

De Voorbereidingen
Het organiseren van een loopwedstrijd in Sri Lanka loopt allemaal net even wt anders dan bij ons. Zo moeten de lokale politiemensen de nodige vergunningen regelen, die tegen een kleine vergoeding worden verstrekt, van de verguning ontbreekt vervolgens ieder spoor. Op de dag zelf zie je de heren overigens in het geheel niet. De dag voor de loop hebben we )Annelies, Timo en ondergetekende) het parcours verkend en precies bepaald waar we de allesbeslissende versnelling zouden plaatsen om de ‘locals’ naar de achterste regionen terug te wijzen. Een dag later bleek echter dat door een gesprongen waterleiding het parcours niet beschikbaar was, en dat de loop elders gehouden zou worden. Daar ga je dan met je voorbereidingen….

De Wedstrijd
Zo’n anderhalf uur voor de start gaan we richting de start. Daar aangekomen zien we tot onze grote schrik dat de gemiddelde leeftijd van de deelnemers wel erg laag is. Kinderen van een jaar of 10, met ingetapete voeten –schoenen zijn te ‘zwaar’, wij weten beter, de meesten hebben helemaal geen schoenen-, wat lokale cracks, die wat ons betreft geen enkel probleem moeten zijn om de eindoverwinning mee naar Barendrecht te kunnen nemen. Zeker niet wanneer je kijkt naar ons professionele materiaal en voorkomen……

Na het opspelden van de plastic zak met daarop met merkstift het startnummer genoteerd begeven we ons naar één van de twee opgestelde kiepwagens. Eén voor de dames, die zonder uitzondering in rok aan de startlijn stonden en één voor de heren die gekleed in oude kleren, stonden te trappelen van ongeduld om die Nederlanders wel eens even te laten zien hoe een wedstrijd in Sri lanka verloopt.

Met de twee vrachtwagens begeven we ons richting de start. Op weg ernaartoe worden we vergezeld van een aanzwellende mensenmassa die zich lopen, fietsend of per tuk-tuk (een gemotoriseerde driewieler waarin mens, dier en/of goederen worden vervoerd, de tuk tuk wordt overigens aangedreven door een tweetakt motortje dat op mengsmering loopt en een niet mis te verstane blauwe walm achterlaat op de plaatsen waar deze zojuist is gepaseerd). Bij de start aangekomen blijken de oude tot op de draad versleten kledingstukken van de lokale atleten als snel een dekmantel te zijn. Eronder zitten de loop outfits, de lopers blijken stuk voor stuk te lopen bij verenigingen uit de streek, inmiddels begint de moed ons een beetje in de schoenen te zakken. Het parcours blijkt namelijk niet zo vlak als gehoopt, in een aftsand van 5 kilometer zitten twee klimmetjes van de categorie Heinenoordtunnel Noordzijde en de temperatuur die met een graad of 35 toch al niet laag was, in combinatie met een lekkere aziatische luchtvochtigheid vormen dé ingredienten om een mooie tijd en een klinkende overwinning te kunnen vergeten.

Voor de start vraag ik de starter om de jonge deelnemertjes te waarschuwen vor hetgeen komen gaat en het voral rustig aan te doen. Ik geloof niet dat dat echter is aangekomen.

Op het moment dat de startvlag valt schieten de 60 lopers werkelijk als raketten uit de blokken. Ik gok er dan ook op dat ik weldra de ene naar de andere peuter zal inhalen. Na 100 meter ben ik Timo al kwijt en begint het me op te valen dat ik eigenlijk al alleen loop, echter niet op de plaats waar we dat van te voren gepland hadden. In de staart van de wedstrijd probeer ik mijn tempo te vinden. Terwijl ik voor me de eerste tuk-tuks met emmers water de plaatselijke favorieten zie overgieten begint het zweet me na zo’n 500 meter al behorlijk uit te breken. Een kilometertje verder haal ik Annelies in die wat eerder was gestart met de rest van de dames. Op dat moment zie ik in mijn ooghoek een meisje huilend over haar buik wrijvend in de berm liggen, er zitten al mensen bij dus we kunnen verder. Even later vraag ik me verbaasd af waarom die kinderen er een soort van interval training van maken, keihard lopen, het tempo laten zakken, wandelen en vervolgens weer keihard verder, voor me zie ik dit tafereel regelmatig herhalen en al snel begrijp ik echter het mechanisme achter deze vorm van hardlopen. Op het momen tdat de kindern dreigen te verslappen, komt één van de ouders uit de tuk-tuk stappen om ze na het overgieten met lauw-warm slootwater even een paar tikken met de een boomtwijgje te geven. Dan laat je het inderdaad wel uit je hoofd om het tempo te laten zakken.

Na een kilometer of drie begin ik gelukkig de eerste spijtoptanten in te lopen, op het zelfde moment vraag ik me echter af waar ik mee bezig ben, de hitte, de vochtigheid en de mist van uitlaatgassen die inmiddels over het parcours hangt stellen me voor de keuze te stoppen of in een aangepast tempo de nog resterende twee kilometer uit te lopen. Er is echter een derde keuze en ik kies voor de dood of de gladiolen. Ik prent me in dat het ergste dat er kan gebeuren is dat ik van de hitte in elkaar zal zakken, maar dat dat niet in het restant van de wedstrijd zal gebeuren.

Twee hele lange kilometers later bereik volledig uitgewoond net voor de middenmoot en meer dood dan levend de finish. Ik zoek en strompel naar een plek in de wind en de schaduw om even op adem te komen. Die plek blijkt echter niet te bestaan, wind staat er niet en alleen in de brandende zon blijkt nog een plaatsje vrij te zijn om even te gaan zitten. Een flesje water dat door de zon ook een graad of 40 is moet de broodnodige verkoeling brengen. Uiteindelijk zie ik ook Timo uitgewoond en Annelies zoals altijd lachend over de streep komen.

Het duurt een tijd voordat we allemaal weer bij onze positieven zijn. De ‘locals’ blijken er aanzienlijk minder moeite mee te hebben. De nummer 1, die ook Sri Lankaans schoolkampioen blijkt te zijn loopt 15.14 minuten, geen verkeerde tijd. Zoals gewoonlijk vertonen de winnaars geen enkel teken van vermoeidheid. Ook de kleine kinderen die voor me zitten dienen heel veel respect af, onder dit soort omstandigheden zulke prestaties neerzetten is ongelooflijk knap. Zeker wanneer achteraf blijkt dat er voor die kinderen zoveel vanaf hangt. Goed presteren betekent namelijk dat de kinderen terecht kunnen op een betere school, en een betere school kan het verschil betekenen tussen armoede of een beperkte vorm van rijkdom. Daar sta je dan als rijke Nederlanders, afgedroogd door een stel kinderen. Hét verschil is echter dat er voor hen echt iets vanaf hangt, wij doen het vor de lol, dan ga je meteen even iets anders naar het geheel kijken.

De Prijsuitreiking
Nadat alle deelnemers weer op de vrachtwagens waren geladen (er zijn geen uitvallers waargenomen) werd vervolgens koers gezet naar een plaatselijke Boeddhistische tempel die werd omgetoverd tot een ware feestzaal. Voor het oog van de strenge 15 man sterke jury (…) werden de uit Nederland meegenomen prijzen uitgereikt. Voor iedereen was er een functioneel t-shirt dat door alle deelnemers gretig in ontvangst werd genomen, ok was er een glas ranja, een banaan en een lekker stuk cake beschikbaar voor de deelnemers. Voor de 14 best geklasseerde waren er echter de schoenen. Van achter naar voor werden eerst de oude schoenen uitgedeeld, totdat we bij de laatste 7 aankwamen. Die konden kiezen uit splinternieuwe loopschoenen, en die vielen in hele goede aarde. De gezichten spraken boekdelen, ongeloof, blijdschap en dankbaarheid vielen ons ten deel.

Ook wij waren dankbaar en blij, dankbaar omdat we met de hulp van een paar enthousiaste medelopers een grote groep Sri Lankaanse sporters in elk geval de mogelijkheid hebben kunnen geven om hun sport garderobe een beetje aan te kunnen vullen. Dankbaar omdat het je weer even met je neus op de feiten drukt en je je realiseert hoe rijk we het hier in Nederland hebben. Dankbaar voor de kansen die iedereen hier krijgt, kansen die je daar dus alleen kunt krijgen als je degene bent die net wat eerder bij de eindstreep is aangekomen…

 

Vincent van Os

Nieuws Overzicht