Beach Challenge

Zaterdagavond 18 juli stond de inmiddels klassieke Beach Challenge in Kijkduin op het programma. Deze triathlon wordt grotendeels afgewerkt op het strand van deze Zuid Hollandse badplaats. Het zwemmen wordt vanzelfsprekend afgewerkt in de veelal onstuimige Noordzee

Dit jaar was echter anders… door de stevige soms stormachtige wind, had de organisatie in overleg met de reddingsbrigade om voor de tweede keer in twaalf jaar het zwemmen af te lassen en er een stukje lopen voor in de plaats te plannen.

Er was dus geen sprake meer van een triathlon, maar van een run-bike-run, waarbij de afstanden van 4/30/10 km dienden te worden afgewerkt in een stormachtige wind, die soms mee, maar op de een of andere manier meestal tegen zit.

Er waren twee startseries waarbij Bert Flier in de eerste serie startte en Maarten Schalekamp en ondergetekende in de tweede serie van start gingen. Bert had er zin in, Maarten en Vincent wat minder, maar toen om een uur of zes het startschot werd gegeven werden alle bedenkingen over boord gezet en werd begonnen met een lekker stukje lopen van 1 km wind mee, om vervolgens op het keerpunt lekker geconfronteerd te worden met een stormachtige wind tegen.

In zo’n geval is het altijd lekker om uit de wind te lopen van je voorganger, het is alleen wat jammer als jij degene bent die voorop loopt. Na twee rondes werd de fiets gepakt om de twee rondes strand en puinduinen af te leggen.

In het eerste stuk richting Hoek van Holland werden de jongens van de mannen gescheiden. Al redelijk snel kwam Maarten in een groep van een man of 6 langszij zetten, een mooi moment om aan te sluiten totdat iemand uit de groep een klein stuurfoutje maakte en ik daarmee de aansluiting met de groep Maarten aan de horizon zag verdwijnen. Bij het keerpunt aangekomen en met de wind in de rug werd koers gezet richting de inmiddels illustere puinduinen. Bij het uitkomen zat ik al weer vrij dicht achter Maarten, maar ging ik door een stuurfout in het mulle zand nog even ‘vol op de bek’ en vond mezelf languit in het zand terug. Daar ging de aansluiting met Maarten en kon ik alleen verder, alleen nu wel tegen de wind in. Dan is het toch altijd plezieriger om in een groepje te rijden. Affijn, na bijna twee uur onderweg te zijn konden we eindelijk de fiets weer in het rek hangen en kon aan het favoriete looponderdeel begonnen worden.

Direct na de start van het lopen gaat het parcours vanaf het strand omhoog naar de boulevard van Kijkduin, waarna het parcours zich door de duinen omhoog en omlaag kronkelt. Mijn achterstand op Maarten is inmiddels opgelopen tot een vervaarlijke 4 minuten, en dat moet dus in de komende 10 kilometer worden goedgemaakt. Door de bochtige looproute met forse hoogteverschillen is van enig loopritme geen sprake. Het enige stuk dat vlak is, is op het strand, maar daar staat dan weer wat wind dat het onmogelijk maakt om met snelheden boven de 9 kilometer per uur vooruit te komen. Na 1 ronde is de achterstand op Maarten gereduceerd tot anderhalve minuut, en ik zie hem al voor me lopen. Makkelijk gaat het niet, maar even later stiefel ik hem dan toch voorbij. Dat is in elk geval volbracht, nu de finish nog halen, maar ook dat blijkt niet zo erg als gedacht. In de laatste kilometers haal ik nog een man of 8 in, en dat maakt het allemaal ets plezieriger.

Na 2.45.49 kom ik volledig uitgeput als 8e over de finish in de Fun Challenge, Maarten volgt even later als 11e in 2.47.41.

Bert blijkt achteraf een salto mortale te hebben gemaakt tijdens het fietsen op het strand, daarbij zijn rug bezeerd, maar wel gewoon doorgegaan natuurlijk. Hij wordt uiteindelijk ondanks zijn fysieke toestand tweede in de Race Challenge in een tijd van 2.14.30.

Al met al een leuk middagje op het strand…..

 

Ron van Herwijnen

Nieuws Overzicht