Aan de andere kant heeft het ook wel iets knus, dat kleine groepje mensen waarvan je de meeste wel kent en ook de omgeving van Diever die al zijn geheimen al lang prijs heeft gegeven omdat je er al heel wat kilometers hebt weggestampt. Het is dus een soort thuiskomen op vrijdagmiddag in het Grand café van het Wildryck.

De uitdaging van 3 marathons in 3 dagen leek me wel eens mooi om aan te gaan. Als me het niet zou lukken kon ik het altijd zeggen dat het maar een training was voor de 100 van Winschoten in september. Uiteindelijk zie ik het ook wel als training maar tijdens zo’n 3-daagse is het toch wel interessant om te kijken wat er bijvoorbeeld de 3e dag nog in zit, hoe de benen zich voelen vlak voor de start op de 2e dag en ook wie je naaste concurrenten zijn en of je nog een plaatsje kunt opschuiven in het klassement. Het zou vooral een lesje worden in herstellen en het verdelen van de krachten. Tussen de marathons door je lichaam goed verzorgen, voldoende slapen en eventuele blaren behandelen. Verder natuurlijk niet al te snel starten de eerste dag. Geldt deze gouden regel al bij een enkele marathon, hier is het helemaal noodzaak want na vrijdagmiddag volgen er nog 2!

Het weer is tijdens deze 3e editie van de 3-daagse een verhaal apart. Waar het de vorige edities nog warm was en temperaturen van 25-30º C heersten werd er nu een regenachtig weekend voorspeld met temperaturen die niet boven de 18º C zouden uitkomen. Die voorspellingen zijn dus aardig uitgekomen. De eerste dag (vrijdag) was de start om 16:00 uur om de deelnemers gelegenheid te geven naar Diever af te reizen. Het wordt een natte bedoening want na de regen editie van Rotterdam in 1992 is dit pas de 2e marathon die ik ooit loop waarbij het volledig regent. Het grote verschil is echter dat de regen hier veel invloed heeft op het parcours want de omgang van 2,5 km bospad worden per ronde blubberiger en moeilijker te belopen. Het kost ook veel energie om steeds weer de juiste route te vinden en niet uit te glijden over de steeds gladder wordende plekken. Toch loop ik relatief lekker en finish ik in 3:24.

De 2e dag ervaar ik als de zwaarste doordat het pad op deze dag het moeilijkst te belopen is en ook omdat het de benen nog wel wat zwaar aanvoelen van de inspanning van gisteren. We hebben het geluk (?) dat we in een gebied zitten in Nederland waar de regen blijft hangen want we krijgen nog het nodige hemelwater te verwerken terwijl in het westen nauwelijks een druppel valt op zaterdag (horen we later van het thuisfront). Ik probeer de hartslag onder de 150 te houden en beperk mijn tempo tot 11,4 km per uur (kan ik allemaal in de gaten op mijn nieuwe Polar superklok), waardoor ik net onder 3:40 uitkom. Ik kan er goed mee leven maar moet zaterdagmiddag na afloop van marathon nummer 2 nog niet denken aan nóg een marathon die zondagochtend toch echt weer op het programma staat.

Het weer ziet er gelukkig op de 3e dag heel wat beter uit: een waterig zonnetje en een graadje of 18 zijn wat mij betreft prima omstandigheden. Vooraf mogen we Vincent en Jos weer eens begroeten en er wordt flink op los gekletst, kortom: het is gezellig, zo vlak voor de start. Maar we kwamen om te lopen, niet om te praten dus om 11:01 toetert Ronald, die de organisatie weer prima voor elkaar heeft, ons weg. Direct na de start voel ik al dat de benen best nog wel willen vandaag en dus probeer ik het tempo onder de 5:00 min/km te houden om onder drie en een half uur uit te komen. In veruit de beste loopdag heb ik alleen een klein dipje in ronde 15 en 16 en finish ik in 3:27 en ben zeer tevreden.

Ik heb relatief weinig getraind in juli vanwege wat kleine blessures en vakantieperikelen dus het valt mij helemaal niet tegen dat ik hier 3 keer op rij rond de 3 ½ uur kan lopen.

Er deden 3 deelnemers mee die hebben ingeschreven voor de Spartathlon, de monstertocht van Sparta naar Athene die dit jaar gepland staat op 30 september. Interessant vond ik de verschillende benaderingen van deze 3 dapperen die de uitdaging durven aangaan.

Jeffrey Oonk die er op dit moment letterlijk voor leeft, meer dan 200 km per week traint en alles opzij zet voor een goede klassering, Herman Jacobs die goed in vorm lijkt, stabiel loopt en weken draait van rond de 100 km en dan “gevoelsmens” Henk Harenberg van wie we al het een en ander hebben kunnen lezen op Ultraned en naar eigen zeggen niet meer dan 50-60 km per week traint. Ik ben erg benieuwd naar hun ervaringen volgende maand. Na de 3e marathon op zondagmiddag probeerde ik me voor te stellen om nog eens 120 km te lopen en dat is dus niet voorstelbaar. Het is natuurlijk ook heel iets anders om in 1 keer 246 km te lopen of een paar marathons achter elkaar op verschillende dagen. Toch fascineert mij die Spartathlon enorm en ooit wil ik me er ook nog eens aan gaan wagen maar zover is het nog lang niet. Eerst maar eens herstellen van dit toch wel inspannende weekend en toeleven naar 10 september als de 100 km in Winschoten op de agenda staat.

Jan van de Erve