Voor dit jaar hadden wij een marathon uitgekozen in Liechenstein op zaterdag 11 juni. Wij vertrokken op donderdag 2 juni omdat wij uit ervaring weten dat het goed is om een weekje te wennen aan de omstandigheden voor zo,n loop. Eerst 2 dagen ontspannen beginnen in de Franse Vogezen tussen 400 en 700 meter. Vervolgens werd het daar slecht weer en reden Zwitserland in richting Liechtenstein. Daar was het weer nog veel slechter, derhalve doorrijden naar Italië in de buurt van het Lago Maggiore. Alpen zijn Alpen en in Italië zijn ze (bijna) net zo hoog. We overnachtten in een vallei met leuke (stuw)meren, dorpjes en vele wandelwegen. Ook op het culinaire vlak kwamen we aan ons trekken. We zijn heus niet alleen bezig met grote inspanningen.

Op donderdag 9 juni vertrokken we dan toch maar richting Liechtenstein waar het inmiddels redelijk weer was, droog en een temperatuur van 17 graden. Er was toen natuurlijk geen tijd meer om het parcours te verkennen. We zouden het moeten doen met de informatie die we op internet hadden gelezen. Start op 400 meter hoogte, 10 KM supervlak, vervolgens tot KM 21 klimmen naar 1700 meter, tot KM 25 afdalen naar 1400 meter, vervolgens wat op en af tot KM 30. Dan weer klimmen tot 1700 meter op KM 35, dalen tot het finishdorp op 1500 meter op KM 37, echter dan weer omhoog naar 1700 meter voordat je eindelijk mag finishen.

De dag van de wedstrijd dan. Er waren ongeveer 550 deelnemers uit 14 landen, waaronder 14 Nederlanders. Het aantal deelnemende vrouwen is hoog, namelijk 90. Er was een tijdslimiet van 6 uur en 45 minuten. Tatjana heeft de laatste jaren wat minder tijd om te lopen, maar kent haar krachten goed en maakt zich geen zorgen om de tijdslimiet. Het finishen is voor haar het belangrijkste. Ik wil er zelf nog wel wat van maken. Ik voel me per slot van rekening goed. Voor de start spreek ik een Nederlander die al voor de 4e keer meedoet. Hij zegt dat je je krachten moet sparen tot KM 32 en verder. Krachten sparen ben ik echter niet zo goed in.

Om 09.00 uur klinkt het startschot. Het is 12 graden en verwacht wordt dat het s,middags bij de finish ongeveer 10 graden zal zijn. Het is droog en derhalve super loopweer. Na de start vormen zich al meteen diverse groepen en ik kom in de 3e groep terecht. We lopen een redelijke snelle eerste 10 KM in 39.13, maar, het is per slot van rekening vlak. Daarna gaat het direct stevig omhoog en het is duidelijk dat een week oefenen met klimmen niet genoeg is. Ik moet de anderen laten gaan en wordt ook door diverse lopers ingehaald. Het uitzicht is werkelijk adembenemend. De toppen van de Alpen liggen onder een pak verse sneeuw van de week daarvoor. Ondanks dat ik het zwaar heb, blijf ik daar oog voor houden. Ik ben blij als ik op het halve marathonpunt op de top ben en bereik dat in 1.54 uur. De vreugde is van korte duur. De afdaling is een heel smal paadje met haarspeldbochten naar beneden. Snel dalen zit er dus niet in. Ik loop het lekkerst tussen 25 en 30 KM, stukjes naar boven en beneden afgewisseld over een breed bergpad. Het 30 KM punt bereik ik in 2.40 uur en ik hoop stiekem op een tijd onder 4 uur. Na 32 KM echter is het bergpaadje zo stijl dat iedereen moet wandelen tot KM 35. Dat slokt natuurlijk veel tijd. Ter illustratie: ik heb gewoon 45 minuten nodig tussen 30 en 35 kilometer.Het afdalen is ook niet meer zo lekker, je voelt elke stap in je bovenbenen. Op KM 37 zie je op 200 meter naast je de finish liggen en je hoort de speaker zeggen dat de 1e vrouw zojuist finishte in 3.35 als 9e totaal. Wat een kanjer moet dat zijn. Ik probeer moed te putten uit het feit dat het niet zo ver meer is, echter, het parcours gaat weer naar 1700 meter. Afwisselend lopen en wandelen brengt mij aan de finish in 4.14 uur. Daar blijkt dat ik als 73e van de 520 gefinishte mannen binnen ben gekomen. Niet slecht, maar ik had mijn verwachtingen (te) hoog gespannen. Oke, mezelf lekker verzorgen. Onderweg was de verzorging al goed, maar aan de finish kon je zelfs patat krijgen, dat ging er wel in. Even douchen en wachten op Tatjana. Even slikken, fototoestel vergeten in mijn handbagage te doen. Even een dealtje gemaakt met de echtgenoot van Lenie Vonk uit Schiedam. We zien Tatjana al enige kilometers voor de finish op 1700 meter lopen. Afdalen kan ze nog steeds. Zij finisht in 5.19 als 52e van de 72 gefinishte vrouwen. Zij is dik tevreden, zich niet gek laten maken. Ze lust de aangeboden patat niet, maar een paar biertjes gaan er wel in.

‘s Avonds alvast een paar honderd kilometer richting Nederland gereden, goed eten en slapen en op zondag de rest naar huis gereden.

Peter van Gils