Door op peil te blijven met de tijden van 10 en 20 jaar geleden worden de mogelijkheden om ook eens een prijsje te winnen steeds groter. Maar op het WK Masters in Linz, Oostenrijk, waarover dit verslag gaat lag een prijs zeker niet in de lijn der verwachtingen. Het hoge niveau van atleten uit de hele wereld is daarvoor voor mij te hoog. Maar meedoen met zo’n evenement is ook leuk. Desondanks had ik al meer dan een jaar naar dit evenement toegeleefd. Een blessure weerhield mij er van de Rotterdam marathon 2005 uit te lopen. Na ongeveer 60 marathons was dit de eerste keer dat ik moest uitvallen. Maar na een kleine ingreep was 18 dagen later de Roparun al weer een groot succes.

Met een zomertraining gericht op de marathon van Berlijn die ik in een redelijke 3:35:12 aflegde en een 1:34:59 op de ½ marathon in Roelofarendsveen in November j.l., was ik gereed om te pieken op het WMA WK masters ½ marathon in Linz op 19 maart j.l als toegevoegd onderdeel bij het WK masters indoor. Met de hulp van Peter Kleinjan als haas was alles al in een vroeg stadium goed gepland om een redelijke klassering mogelijk te maken. Peter had samen met John Borsboom al in Roelofarendsveen laten zien dat gangmaken voor mij een goede klassering mogelijk maakt.

Maar het noodlot slaat altijd onverwacht toe. Opnieuw een blessure maakte de voorbereiding voor dit evenement tot een moeizaam geheel. Snelheid bij de trainingen deden de blessure geen goed. Ik moest al snel mijn loopgroep A in de steek laten. Slechts een heel geleidelijk herstel diende zich kort voor Linz aan. Twee weken voor het evenement zou ik nog niet hebben kunnen starten. Maar net twee weken voor Linz kon ik de training in Loopgroep A weer hervatten. Enkele kwaliteitstrainingen van Edje zorgden al snel weer voor wat extra inhoud. Maar de top zoals in November zat er al niet meer in.

Met een goed gemoed stapten ondergetekende met vriendin, Peter Kleinjan als tempomaker en John Borsboom die zou meedoen in de ½ marathon groep 50-55 op 17 maart j.l. in het vliegtuig op weg naar Linz. ’s Middags deden we meteen een duurloopje om de vliegtuigbenen wat beweging te gunnen. Er lag nauwelijks nog sneeuw. De straten waren goed begaanbaar. De weersverwachting was uitzonderlijk goed. Het zou zondag wel 6-10 graden worden. Korte broekenweer!

Na ons duurloopje maakten we ons op om ons te gaan melden bij de organisatie bij de indoorbaan. Daar troffen we Rien, de Nederlandse coach begeleider. Hij reikte ons de verplichte Nederlandse tenues uit. Het waren de door Adidas gesponsorde oranje shirts van Sidney 2000. Voorwaar een uitzonderlijke eer om je land eens in de Nederlandse kleuren te mogen vertegenwoordigen. Daar troffen we ook de Nederlandse fysiotherapeut Michel. Hij was in staat slechts twee dagen voor de wedstrijd een echte verlichting te brengen in mijn blessure. Voor het eerst werd door hem blijkbaar de juiste diagnose gesteld en stemde de behandeling daar op af! Gelukkig kon ik de handelingen door mijn vriendin de dag daarna opnieuw laten uitvoeren, zodat op de wedstrijddag de pijn behoorlijk geslonken was. Zou het dan toch nog goed komen?

Al direct viel de geweldige ambiance op tijdens dit evenement. De wedstrijden zijn volledig vergelijkbaar als bij de grote jongens en meisjes die we zo goed kennen van WKs en Olympische Spelen. Een aparte inloopbaan naast het complex was speciaal opgezet. Er waren vast vele oud kampioenen die in het verleden furore hebben gemaakt. Maar ik ken ze niet allemaal. De strijd was net zo hevig als bij de senioren, of het nu om hoog- ver- polstok of de loopnummers ging. Strijd was er ten overvloede en op hoog niveau. De ceremonie voor hen die het podium bereikt hadden was er ook; inclusief het volkslied van het land van de winnaar.

We kwamen ook Aan Vink tegen. Helaas hebben we zijn wedstrijden niet kunnen aanschouwen. Misschien rapporteert hij hier zelf over. Met z’n vieren hadden we een leuke avond en een gezellige zaterdag. Die zaterdag werd besteed om de benen wat beweging te gunnen in de vorm van een wandeltochtje door Linz. Een stadje wat door enkele echte barok gebouwen en een mooi barok kerkje verraden wordt als een stad met een lange historie. Het avondeten stond natuurlijk in het teken van pasta. Het Novotel waar we verbleven had een uitstekende keuken en een goede bar. Een niet weg te denken element bij enkelen van ons groepje. Zelfs ik werd verleid tot het innemen van een glas bier. Peter K. als kenner was best trots dat hij mij zo ver gekregen had.

De wedstrijddag
Al om 5 uur in de ochtend stond ik op om nog voor het ontbijt mijn eerste rondje te lopen. Een procedure die ik heb afgekeken van Marti ten Kate, een van Nederlands goede marathonlopers van meer dan een decennium geleden. Het was nog koud, het had gevroren. Maar de lucht was wolkeloos, een goed vooruitzicht. Na een half uur inwerken even gedouched en daarna lekker ontbeten. 3 uur voor de wedstrijd! Niet te veel eten om er geen last van te krijgen. Om half tien zou de start plaatsvinden. We kleedden ons in de nationale kleuren en gingen met de shuttle op weg naar de start.

Het deelnemersveld betrof zo’n 600 atleten uit de gehele wereld, mannen en vrouwen. Allen waren ze gehuld in hun nationale tricot. Voorwaar een fantastische ambiance om daar deel van uit te mogen maken. Na het inlopen was de start daar. Ik had een schema samengesteld van 4.45/km om niet te hoog te grijpen. Dat was 15 sec langzamer dan in Roelofarendsveen drie maanden terug, maar nu liep ik met blessure. De eerste km was eigenlijk te snel 4:13. Onmiddellijk schakelden we terug naar de geplande 4:45. het parcours kwam via enkele brede straten uit op een weg langs de Donau. Die weg liep enigszins op naar het 10 km punt. Daar was de draai en dus liep de weg daarna enigszins omlaag. Halverwege had ik 1 minuut voorsprong op het geplande schema. Met die minuut voorsprong zou een tijd onder de 1:40 er nog inzitten. Op 13 km moest mijn haas Peter K. echter vreselijk uit de broek. Hij liet mij drie km alleen! Maar de minuut voorsprong bleef gelukkig behouden. Een tijd van 1:38 lag zelfs in het verschiet. Maar met 1:39:06 en een 22e plaats in de eindrangschikking van de groep 60-65 was ik dik tevreden, gezien alle blessure perikelen van de afgelopen tijd. John liep een keurige 1:27:22 en werd daarmee 20e in de groep 50-55. De ontspanning kon beginnen.

Wat was het een fantastisch weekend! Met zulke gezellige mensen op stap naar zo’n goed georganiseerd evenement is het woord “genieten” lang niet sterk genoeg uitgedrukt! Zeer tevreden keerden wij diezelfde dag nog huiswaarts.

Met het Nederlands kampioenschap marathon op tweede paasdag 17 april a.s.in Utrecht voor de boeg was deze wedstrijd tevens voor mij een geweldige training. In Utrecht lonkt het podium. Mocht dat lukken, dan ben ik natuurlijk ook voor dat evenement een verslag aan de Energie website verschuldigd.

Peter van Soest