Toch heb ik aan deze wedstrijd nog een overwinning overgehouden. Dankzij m’n tweede plaats in Spijkenisse, en de overwinningen in Heerenveen, Bodegraven, Oud Gastel en Veenendaal ben ik, geheel buiten mijn medeweten, aan de leiding komen te staan in de Nationale Triathlon Ranking 2005. Het is me niet bekend wat me dat oplevert, maar ik vermeld het toch maar. Toch leuk als je naam ergens bovenaan een lijstje blijkt te staan – behalve wanneer het een wanted dead or alive lijstje is natuurlijk, of de toiletschoonmaaklijst van een studentenhuis. Maar laten wij ons concentreren op de wedstrijd.

Voor de start was er enige commotie, veroorzaakt door het plotseling toepassen van een reglementswijziging door de wedstrijdjury. Het schijnt zo te zijn, dat het met ingang van dit seizoen verboden is te rijden met ossekopsturen. Mijn Ridley is uitgerust met een dergelijke stuurinrichting, en is dus officieel illegaal. Ik werd in eerste instantie de toegang tot het parc fermé geweigerd. Later bleek het allemaal een storm in een glas water – dit was één van de eerste wedstrijden waarin op deze regel werd gecontroleerd, en bijna niemand bleek op de hoogte van deze wijziging. Ook ondergetekende voelde zich overrompeld: wat werd er van me verwacht? Ter plekke m’n fiets ombouwen? Niet starten? Ik was het beide niet van plan. Bovendien ontgaat me de logica van deze bepaling– we rijden in essentie een tijdrit, dus waarom zou je niet de hiervoor ontworpen reglementen van de UCI overnemen? – en daarin mag je ook met een ossekopstuur met shifters op de beugels rijden. Waarom niet in de triathlons? Vanaf volgend seizoen schijnt deze regel geëffectueerd te gaan worden, dus kijk uit met het aanschaffen van geïntegreerde carbonossekopsturen. Scheelt je weer een eurootje of 500 tot 900.

Voor de start werden alle deelnemers verzocht zich bij de start te verzamelen. Daar werd meegedeeld dat één van de organisatoren, Gerard van de Werken, in de afgelopen week plotseling was komen te overlijden. U kunt zich voorstellen dat deze droeve gebeurtenis de wedstrijd een erg dubbel karakter gaf, zeker voor de organisatoren die hadden besloten de wedstrijd toch te laten doorgaan. Wanneer besluit je als organisatie een wedstrijd af te gelasten? Dat blijft een moeilijke kwestie. Enerzijds gaat het leven door en wil je het werk van de overledene voortzetten, anderzijds kan je je afvragen of het in zo’n situatie gepast is om het leven – en de wedstrijd – z’n normale doorgang te laten hebben. Het doorgaan van de wedstrijd werd overigens door de organisatie niet ter discussie gesteld, en zo begaven we ons in het 21 graden warme water.

Ik startte behoorlijk, maar moest Arjan Schilder, en later Sjoerd Veltman en Richard de Groot, laten zwemmen. In Veenendaal kon ik nog met Sjoerd mee, maar dat was door een combinatie van hoogtestage-effecten en veel gezwommen hebben. Nu kwam ik terecht in een groepje met onder andere Roeland Smits, een van m’n trainingsmaatjes in Font Romeu. Op de terugweg ben ik nog even weggezwommen van dat groepje – het tempo viel wat stil, en de heren voor ons zwommen steeds verder weg – en ik had een redelijke wissel.

Na een kilometer of vijf kwam Roeland, die wat langzamer wisselde, weer langszij, en hij reed ons naar het duo Veltman – De Groot toe. Zij konden een kilometer of tien mee, totdat Roeland de gaskraan opendraaide om de cohesie van het groepje te testen. Sjoerd en Richard moesten lossen, ik kon redelijk eenvoudig mee. Aangezien ik me momenteel niet in m’n beste loopconditie weet – en dat is een understatement – probeer ik na 25 kilometer fietsen of ik van Roeland weg kan komen. Op de voor mij belachelijk hoge hartslag van 175 rijd ik een kilometer of vijf vol gas. Het resultaat is dat ik in de verte Arjan Schilder, de koploper, in beeld krijg, en dat m’n benen flink pijn gaan doen. Roeland zit er nog gewoon aan. Ik besluit dan maar samen met hem op te fietsen en te hopen dat m’n looponderdeel niet gaat tegenvallen. We arriveren gezamenlijk in het parc fermé op zo’n twintig seconden van Arjan Schilder, die in z’n eentje vooruit is kunnen blijven. Achter ons zit niemand meer die ons kan bedreigen.

Ik test met een snelle wissel en hard openen de loopvorm van Roeland, maar hij sluit na drie kilometer bij me aan. Inmiddels is ons wel duidelijk dat we weinig voor elkaar onderdoen – ik kom niet los van hem, en hij niet van mij – en dat we het in de eindsprint zullen moeten uitvechten. Aldus geschiedt, en na eerst m’n hartslag na een al jaren niet meer geregistreerde 190 slagen per minuut te hebben gejaagd in de laatste kilometer, pakt Roeland de overwinning in de eindsprint. Dat bedoelde ik met een wedstrijd die ook echt een wedstrijd was: vanaf het zwemmen tot aan de eindsprint heeft er nooit meer dan twintig seconden tussen ons gezeten, en een eindsprint is altijd leuk. Sowieso voor het publiek, maar ook voor ons. Heerlijk spannend, en je weet dat je even helemaal naar de gallemiezen bent na de finish. Dat bevredigt me meer dan makkelijk winnen en niet diep te hoeven gaan.

Ik sta ingeschreven voor het NK off-road in Ameland, maar heb besloten daar niet te starten. Met deze vorm heb ik daar weinig te zoeken: ik ben behoorlijk afgedraaid en ik heb behoefte aan rust. De komende tijd kunt u dus weinig wedstrijdverslagen verwachten. Voorlopig hang ik m’n zwembril, loopschoenen en fiets aan de wilgen en richt me even op het leven naast de sport. Ondertussen zal ik zeker de website blijven voorzien van gedachtespinsels en belevenissen, so keep on tracking!

Uitslag Spijkenisse 2005 (1,5 – 40 – 10)

1. Roeland Smits 2:01.19
2. Bert Flier 2:01.20
3. Jaco van Buren 2:05.23

Bert Flier