De voorbereiding
Tot 9 april zou ik me richten op de marathon van Rotterdam en daarna mijn kilometers per week zo veel als mogelijk opvoeren, omvang in plaats van snelheid dus. Die voorbereiding verliep heel soepel eigenlijk. Rotterdam ging naar tevredenheid in 3:07 (brutotijd) en vooral in de maand mei liep ik erg veel heen en weer naar mijn werk waardoor ik weken van meer dan 150 km maakte en één keer zelfs meer dan 200. Dit alles naast een volledige werkweek maar ik kan niet zeggen dat ik me overtraind of veel trager voelde worden. Ik verteerde al die kilometers vrij makkelijk en durfde tegen mezelf te zeggen begin juni dat ik er wel klaar voor was. Het enige wat ik misschien te weinig had gedaan in mijn ogen was het lopen van de dagafstand zelf (ongeveer 73 km) of meer als training maar daar maakte ik me niet al teveel zorgen over omdat het tempo toch veel lager zou liggen dan mijn gemiddelde trainingstempo.

De uitrusting
Ik was inmiddels gewend aan het lopen met een camelbag en besloot die tijdens het Ppad ook te gebruiken en dat is mij zeer goed bevallen, zeker de eerste 3 hete dagen. Ook mijn reeds eerder besproken telefototoestel moest natuurlijk mee en die had ik altijd op grijpafstand in een hoesje aan de riem van mijn camelbag. Het foto’s nemen ging me goed af want het zijn er meer dan 700 geworden, niet allemaal even scherp maar het geeft toch een mooi overzicht van de tocht. Ook nam ik 2 paar loopschoenen mij en wisselde ik per dag van schoenen. Tevens een stuk of 6 loopsetjes want er was weinig tijd en gelegenheid om je kleren te wassen onderweg. Ook had ik 35 energiegels ingeslagen en die zijn allemaal netjes opgegaan, ik loop prima op dat spul!

De deelnemers
Ubel, Adrie en ik gingen voor de hele tocht. De Luxemburger Fischer kwam helaas niet opdagen. Jos Akkermans liep de eerste etappe met ons mee, Henri Thunissen gedeeltelijk de 2e, 3e en 4e, en Koos Rademakers kwam ons de 4e dag ook vergezellen voor een losse etappe. Sietze, de grote man achter de organisatie liep zelf ook nog delen (soms om ons op weg te helpen) en etappe 4 en 7 helemaal uit. Harry Wolters liep de laatste dag nog een stuk met ons mee en Thijs Roest vergezelde zijn maatje Ubel tijdens de laatste etappe.

De week
Zaterdag 10 juni komen we aan in Limburg. Ik reis per trein naar Maastricht en wordt opgehaald door Jan Ubels van de organisatie. We maken kennis met elkaar en zetten voor het eerst onze tentjes op, na 2 dagen een routineklus. ’s Avonds gaan we uit eten bij de Griek en leggen alvast een goede bodem voor de eerste (warme) loopdag.

Etappe 1
Een hete klus! Temperaturen van zo’n 28º en het beloofd de komende dagen alleen maar warmer te worden. Mede dankzij mijn kamelenrugzak heb ik heel veel kunnen drinken. Bij Sittard liepen we nog een nieuw stuk route maar dat was prima aangegeven, geen problemen dus. Om 15:00 uur ben ik via mijn radio op mijn telefoon het NL elftal gaan volgen tegen Servië, wel grappig om te horen van Jack van Gelder dat we medelijden met de spelers moeten hebben omdat het zo warm is. Ik ben heel voorzichtig de plek voorbijgelopen waar ik 2 jaar geleden de fatale val maakte, het was er nu gelukkig droog.

Tussen de 50 – 60 km was het echt gloeiend heet en leek het lang te duren voor we bij de volgende verzorgingspost waren. De laatste 10 gingen wel weer erg goed en met Jos trok ik nog een sprintje op de camping waar hij even een half uurtje van moest bijkomen.

Het stuk tussen Maastricht en Sittard beleefde ik als het mooiste maar ook de laatste 10 km waren prachtig. De schade: 1 blaar maar geen spierpijn. Het tempo hou ik bewust heel laag, ik leer mezelf een nieuw soort ultrashuffle aan die ik de bijna de hele week zal volhouden. Die avond eten we op de camping een prima pastamaaltijd, stapelen voor de volgende dag van 78 km is het devies.

Etappe 2
Nog warmer dan gisteren! Ik meet 85,5 km op mijn Polar, een beste afstand wat mij betreft. Het ging heel goed afgezien van wat blaren, 3 inmiddels. Dat is een kwestie van goed schoonhouden en afplakken met Compeed. Onderweg met Ubel en Adrie wat lopen mijmeren over de Spartathlon en we waren het over eens dat dit soort warme loopdagen goede bouwstenen daarvoor kunnen zijn. Ik heb zelf het idee dat ik per jaar hittebestendiger wordt. Mede door met een zonneklep te lopen met aan de achterkant een stuk doek wat ik steeds goed nat houd is de hoge temperatuur geen probleem.

Om 08:00 uur vertrokken we uit Montfort en was het nog lekker koel. De echte hitte komt pas na 12:00 uur. Henri loopt vandaag mee tot km 67. De route bestaat uit veel bossen (koeler) en boerenlandweggetjes (heet). We komen door 2 steden, Roermond en Venlo en door een aantal kleine dorpjes. Ik kom er steeds meer achter dat ultralopen een totaalplaatje is. Niet alleen domweg kilometers wegmalen maar constant jezelf verzorgen, zeker met deze hitte. Het hoofd koel houden, zonnebrand smeren en heel veel drinken en voldoende eten; het zijn dingen die je aardig bezig houden op zo’n dag. Ubel, Adrie en ik bleven bij elkaar vandaag wat natuurlijk handig is om verdwalen te voorkomen. Ubel loopt met een Garmin navigatiesysteem dat heel goed werkt. Alle routes van het Ppad had hij thuis via internet ingeladen dus hij hoeft de kaart niet te raadplegen tijdens het lopen.

We overnachten op het mooiste plekje van de week wat mij betreft, een camping gelegen aan de Maas, bij Geysteren. Het is ontspannend om na de zware kilometers bootjes en boten te kijken die aan ons voorbij trekken. Martha van de organisatie kookt voor ons een prima pastamaaltijd zodat we er de volgende dag weer tegenaan kunnen.

Etappe 3
De zwaarste en warmste! Een beetje een grensloop vandaag, ook veel in Duitsland gelopen. Henri houdt het bij een klein stukje vandaag en wil zijn krachten sparen voor morgen. Maar ja, die keuze hebben wij niet maar dat willen we ook niet. Vanwege de hitte zijn er extra veel verzorgingsposten en dat is geen overbodige luxe. Hét moment van deze hele week is voor mij als ik van Tolkamer naar Spijk loop met Adrie over de dijk terwijl rechts de boten over de Rijn varen en het zinderend warm is. Ik kan niet goed uitleggen waarom maar dat waren 3 kilometers die ik niet snel zal vergeten. Het laatste uur loop ik alleen en vanaf Hoch Elten leidt Henri me naar de camping waar we op een schroeiend veldje onze tent opzetten. Een benauwde, hete dag die wordt afgesloten met een etentje bij de Chinees uitgerust met een airconditioning, dat hadden we even nodig.

Etappe 4
Die ochtend is het ineens een stuk koeler. Wat mij betreft zeer aangenaam, voor het kamperen was dat warme weer wel lekker maar het maakt het lopen wel veel zwaarder. Het is een zwarte ochtend want als een donderslag bij heldere hemel besluit Adrie niet verder te lopen. Een oude achillespeesblessure speelt op en hij wil niet het risico nemen een jaar niet te kunnen lopen door nu te forceren. Een wijs besluit misschien maar we balen gezamenlijk hard met Adrie mee. Dat tekent ook wel de sfeer deze week, we zien het niet als competitie. De prestatie van het uitlopen staat voorop en je leeft met elkaar mee als er minder prettige dingen zijn. Plotseling heb ik nu de luxe van een fietsbegeleider in de gedaante van Heleen, een vriendin van Adrie. Daar heb ik mazzel mee want het klikt goed tussen ons en we hebben het erg gezellig de komende dagen. Het eerste stuk lopen we echter wel meteen een behoorlijk stuk om maar Sietze zet ons weer op het rechte spoor en samen met Henri lopen we richting Vorden waar gebak en champagne wachten omdat we daar halverwege de tocht zitten. Nooit geweten dat 2 bekertjes drank van maar 1,1% zo naar je benen kunnen zakken. Ook Ubel heeft er een half uurtje last van maar dan vervolgen we onze weg naar het noorden weer. Het weer is wat vreemd vandaag; soms koel, dan weer een beetje benauwd. De route rond Vorden is prachtig met veel landhuizen en kastelen en (helaas grotendeels uitgebloeide) rododendronhagen. Koos Rademaker maakt zijn verzameling compleet door deze etappe ook uit te lopen en als eerste te finishen. Die avond eten we in Holten waar we lang wachten op onze pizza’s maar het smaakt in ieder geval erg goed. We zijn een aardig stuk over de helft, ik ga er steeds meer in geloven…

Etappe 5
Vandaag bewolkt maar geen regen, op zich wel lekker weer om een dagje te lopen dus dat doen we dan ook maar. Het zal mijn moeizaamste dag worden. Het zit op de een of andere manier in mijn bovenkamer niet zo lekker en dat vindt gelijk zijn weerslag in mijn lijf. Kortom, ik loop niet soepel. Het eerste gedeelte is wel erg mooi, o.a. de Lemeler en Archemerberg waar we ondanks de GPS van Ubel en de kunde van Sietze (die het Ppad als zijn broekzak kent) toch een beetje verdwalen. Daarna langs Ommen waar het zo te zien niet slecht wonen is: schitterende huizen in een erg mooie omgeving. ’s Middags ging de geest uit de fles. Na Hardenberg gooi ik er wat tempo bij en tot Gramsbergen loop ik een snelheid van 11-12 km/u. Best wel eens lekker na dagen die ultraschuffle van hooguit 9,5 km/u maar de laatste 3 km zijn net iets te hoog gegrepen, deels omdat ik dacht dat we er al lang moesten zijn en deels omdat ik een beetje met mijn krachten heb gesmeten. Ubel komt met Adrie als fietsbegeleider later binnen en heeft als verrasing nieuwe haring meegenomen. Dat glijdt er goed in! We eten die avond bij Jan en Gees in Gramsbergen. Een soort café annex feestzaal op dorpsniveau. Ik stel me voor dat er heel wat feestje zijn gehouden van 25 jarige bruiloften vol met gezellige tantes met bloemetjesjurken en sigarenrokende ooms. Wat mij betreft de leukste uitspanning waar we deze week gegeten hebben.

Etappe 6
Misschien qua route niet de allermooiste maar Drenthe kan mij toch altijd wel bekoren.Vanaf km 20 ongeveer loopt Marga, Jan Ubels vriendin (één van de begeleiders) met me mee en dat maakt het tot een gezellig dagje want er wordt heel wat afgekletst. Lichtvoetig huppelt zij zo’n 55 km bij elkaar, een nieuw ultratalent bij de vrouwen is volgens mij opgestaan. De ochtend begint met een superontbijt met oa. aardbeien, croissants, broodjes, roomboter, jus d’orange, koffie en zo verder. Gevolg is wel dat je 2 uur lang wat meer voorover loopt maar na de riolering in Sleen op de proef te hebben gesteld gaat het wel weer. Die avond eten we erg goed bij de camping; zo’n soort maaltijd die je moeder vroeger altijd op zon- en feestdagen wist klaar te maken, met runderrollade, verschillende soorten aardappeltjes, rabarbermoes, lekkere jus enz. “Onze jongens” weten van Ivoorkust te winnen terwijl wij ons buikje rond eten maar ik moet zeggen dat het me niet zoveel doet. Je bent zo’n week toch vooral met je eigen ding bezig en hebt geen tijd/zin om b.v. een krant te lezen of het nieuws te volgen. Eigenlijk hoort het zo wel te zijn op vakantie vind ik. Onze laatste nacht slapen we in Rolde op de camping en die 7e dag kunnen we er ook nog wel bijhebben want tot nu toe gaat het bij me, ondanks wat vervelende blaren, erg goed.

Etappe 7
The final countdown! Nog 65 km aftellen en we zijn in Pieterburen. Het ritme van 06:00 uur opstaan, 07:00 uur ontbijten en 08:00 uur vetrekken gaat wennen. Ook het ontbijt is op de camping in Rolde zeer goed verzorgd. Ik vermijd wel een beetje al die vette dingen zodat ik niet al na een uur uit de broek hoef tijdens het lopen. Harry Wolters, die het hele pad al 2 keer liep, en Marga lopen het eerste stuk mee en ook Sietze en Thjis zullen deze etappe helemaal uitlopen. Het eerste stuk is gelijk al mooi, langs het Balloërveld en de Drentse Aa is het prachtig en als we bij Zuidlaren zijn begint ook de zon weer door te breken. Zo eindigen we wat het weer betreft waar we mee begonnen: een felle zon aan een strakblauwe hemel. Vlak voor Groningen zie ik Marina weer wat best wel wat emoties losmaakt. Ook Ronald, een vriend van ons, is meegekomen en fietst de laatste 30 km mee (Heleen moest helaas deze dag naar een reünie en kon er niet bij zijn). Door Groningen, waar een soort kunstenaarsmarkt aan de gang is, laat ik me loodsen door Ubel en Thijs en eenmaal Groningen uit wil ik er zijn en verhoog het tempo wat. Toch is het ook wel weer een mooi gedeelte, zo tussen al die sappige weilanden met koeien.Garnwerd, Winsum en Eenrum worden allemaal nog gepasseerd en dan is het nog maar 9 km tot Pieterburen. Marga wil graag de laatste 5 km met me meelopen en in plaats van rechtsom komen we linksom Pieterburen binnen, niet helemaal volgens de route dus. Gelukkig word ik niet gediskwalificeerd en ik heb een beetje een leeg gevoel bij de finish, zoiets van: is dit het nou? Het is wel duidelijk dat je in één week zoveel beleefd hebt, dat kost gewoon wel wat tijd om te verwerken blijkbaar. Het biertje (Palm) smaakt me echter zeer goed en ’s avonds eten we ter afsluiting erg lekker in een restaurant in Pieterburen.

Na afloop
En dan slaap je best wel weer lekker in je eigen bed! Toch valt het niet mee om zondag ineens stil te staan, je lichaam was duidelijk aan het ritme van het lopen gewend. Een beetje onwennig gevoel maar het bekijken van alle foto’s maakt alles weer goed en doet me beseffen dat we vooral dankzij de fantastische organisatie van Sietze, Jan en Martha en alle steun van Heleen en Marga een geweldige week hebben gehad. Mijn voorbereiding bleek goed uit te pakken, ik kon de kilometers eigenlijk makkelijk aan. Allen het blarenprobleem verdient wel aandacht want daar heb ik normaal gesproken anders weinig last van. Voor degene die eens op een ontspannen manier kennis willen maken met het fenomeen ultralopen raad ik aan om een een losse etappe mee te lopen. Je combineert een tocht door een prachtig stuk Nederland met een mooie sportieve prestatie waar niet al teveel druk op staat.

Jan v.d. Erve