Ik kwam ongeveer een uur voor de start aan bij de race. Te laat om nog snel naar huis en weer terug te rijden voor de pomp. Mijn banden stonden erg zacht dus moesten wel echt opgepompt worden. Ik overal rondspelen maar niemand had een fatsoenlijke fietspomp bij. Ik uiteindelijk met een klein noodpompje nog mijn banden iets kunnen oppompen maar ze stonden zacht.

 

Gevolg was dat ik nu moest haasten met alles prepareren. Alles op een logische manier uitstallen etc. Toen ik hier nog mee bezig was werd omgeroepen dat iedereen moest verzamelen voor de instructies. Dit was een kwartier voor de race. Normaal duren deze hooguit een paar minuutjes. Door constante storingen met de microfoon duurde dit uiteindelijk dik 10 minuten. Ik daarna terugrennen naar mijn transitieplek want ik was mijn badmuts vergeten. Aldaar kwam ik erachter dat ik mijn wetsuit achterstevoren aan had getrokken (ik had hem slechts tot aan mijn middel aangedaan ivm de hitte)

 

Geen probleem. Ik had nog 3 minuten werd omgeroepen dus dat zou ik nog net kunnen halen. Halve minuut later werd er al omgeroepen dat ze gingen beginnen. Ik had net mijn eerste mouw van mijn wetsuit aan dus ik onhandig sprinten naar de start. Daar rest van mijn wetsuit aangetrokken, badmuts & zwembril op en 2 minuten na de rest in het water. Na een meter of 20 voelde ik al dat mijn wetsuit net niet helemaal goed zat waardoor mijn schouders gingen knellen. Ging een lange zwemtocht worden. Na 500 meter het water uit en er weer in voor 2e ronde zwemmen (Australische doortocht blijkbaar). Hier wel even wat seconden gepakt om mijn wetsuit beter te steken maar kreeg hem niet meer helemaal goed. Tegen de tijd dat ik na het tweede rondje het water uitkwam was mijn rechterschouder helemaal verdoofd en kreeg ik mijn arm niet meer omhoog. Duurde daardoor lang om mijn wetsuit uit te krijgen. Slechte transitie. Verder geen fouten gemaakt hierbij want had mijn spullen wel goed uitgestald.

 

De fiets op. Ik voelde al gelijk dat ik geen goede benen had maar dat kan gebeuren. De half lege banden hielpen hier natuurlijk ook niet bij. Ik fiets de hoek om en word meteen geraakt met windkracht 4 tegen. Ik had niet gekeken naar het weerbericht dus dit verraste me toch wel (stomme fout). Maar goed, daar heeft iedereen evenveel last van. Wel stom van me omdat ik nu mijn raceplan on the spot moest aanpassen. Na kilometer of 10 wilde ik mijn eerste gel pakken. Blijkbaar zat er een scheur in de zijkant want toen ik hem in mijn mond wilde knijpen ontplofte het gelletje over mijn gezicht en linkerarm. Het was dus zo’n dag waarop niks goed ging gaan. Ik intern flink aan het vloeken. Hierdoor niet goed opgelet bij het enige kruispunt waar geen vrijwilliger stond. Ik wist dat ik een heel stuk via de zeedijk moest maar had niet goed genoeg de kaart van het parcours bestudeerd en had gemist dat ik over de zeedijk heen moest fietsen en aan de zeekant van de dijk moest fietsen, niet aan de landkant.

 

Ik kreeg al snel het vermoeden dat ik fout zat, maar er was blijkbaar een tourtocht bezig die bijna dezelfde bordjes gebruikte als de triathlon. Ik bleef dus bordjes zien en ben uiteindelijk hierdoor een paar kilometer omgefietst. Kwam uiteindelijk terug op het parcours, stuk teruggefietst om wel eerlijk hele rondes te fietsen (anders had ik kilometer of 3 afgesneden).